Βικτώρια.
Πρωτοχρονιά του 2016.
Έτσι θα
ξεκινούσε η ταινία φαντασίας που θα περιελάμβανε την εξέλιξη της ιστορίας που
θα σας διηγηθώ. Γιατί μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μου, μέχρι τώρα δηλαδή,
περνούσε τέτοια εμπειρία.
Μετά από την
ήσυχη οικογενειακή νυχτερινή είσοδο του νέου χρόνου, του 2016ου έτους Κυρίου, μετά από το φαγοπότι με τους
συγγενείς και φίλους, μετά τα φιλιά, τα γέλια και τα εθιμοτυπικά χαρτιά, μετά το αναμενόμενο και καθιερωμένο ξενύχτι
περιμένοντας… τον Άγιο Βασίλη… πού να απομείνει όρεξη και αντοχή για δεύτερα
πιάτα και ξαναμαγείρεμα την επομένη… την ίδια… τελοσπάντων … αυτή την πρώτη μέρα του χρόνου που ξημέρωσε.
Βρεθήκαμε
λοιπόν , μετά από ένα ηλιόλουστο πέρασμα από την ακροθαλασσιά, στο κέντρο της
Αθήνας. Στην περοχή που ονομάζεται Βικτώρια. Την παλιά αυτή ιστορική γειτονιά
με τα υπέροχα νεοκλασικά σπίτια, που σε ταξιδεύουν σε αριστοκρατικές σελίδες
της Ελληνικής Ιστορίας. Που σου σπαράζουν την ψυχή δηλαδή, έτσι περικυκλωμένα
που είναι από τις κακάσχημες πολυκατοικίες, τη μαυρίλα από το καυσαέριο, την
εγκατάλειψη από τους ανθρώπους που κάποτε τα έφτιαξαν και τα διατηρούσαν.
Βικτώρια. Μια
συνοικία παραδομένη σε νέους πολιτισμούς. Ξενόφερτους. Πολυπολιτισμική.
Εκεί
αναζητήσαμε την αυθεντική Αραβική πίτα. Την καυτερή. Με το κεμπάπ. Με το
κοτόπουλο. Με το συκώτι. Όνειρο γευστικών συνδυασμών και νοστιμιάς.
Πήρε ώρα
αρκετή να μας τις ετοιμάσουν. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσω καλυτερα
τον χώρο.
Δύο νέα
παιδιά, από τον Λίβανο και την Αίγυπτο η
καταγωγή τους, ήταν οι σεφ του εστιατορίου. Μιλούσαν Αραβικά Αγγλικά και
Ελληνικά εξίσου καλά. Τρία τραπέζια χωρούσαν στο μαγαζί και ήταν κατειλλημένα,
ενώ όση ώρα περιμέναμε η κίνηση δεν σταμάτησε και οι παραγγελίες διαδέχονταν η
μία την άλλη.
Θύμιζε φαστ
φουντάδικο . Ένας πάγκος όπου έβλεπες όλα σχεδόν τα υλικά καθώς και ταψάκια με
μαγειρεμένες τοπικές τους νοστιμιές. Και οι νεαροί συνομιλώντας μεταξύ τους στα
αραβικά συνεργάζονταν με ταχύτητα.
Κάπου στην
μια άκρη του πάγκου, στον τοίχο, ακριβώς
δίπλα από την πόρτα, ήταν μια επιγραφή…σε κορνίζα τοποθετημένη. Αραβικά γράμματα…μου
τράβηξε εξ αρχής την προσοχή.
Μετά από
μερικά λεπτά αναμονής, έκανα αυτό που μου είναι πιο φυσικό…δημόσιες σχέσεις.
Βοήθησα έναν κύριο να πάρει ένα νερό από το ψυγείο,είπα καλή χρονιά και ρώτησα τα ανόματα των ιδιοκτητών, την καταγωγή
τους, πόσα χρόνια έχουν την επιχείρηση εκεί (9 χρόνια μου είπαν), κοίταξα με ευγένεια και χαμόγελο έναν έναν
όλους στο μαγαζί.
Οι πίτες
ετοιμάστηκαν, οι τιμές για τα υλικά την ποσότητα και την νοστιμιά (την οποία
επιβεβαιώνουμε)ήταν λογικές μην πω
συγκριτικά με άλλα τέτοιου τύπου ελληνικά μαγαζιά και πολύ καλύτερες. Χαιρέτησα
με χαμόγελο, ευχήθκα καλές δουλειές με τη νέα χρονιά , τόνισα ότι θα μας
ξαναδούν, και φύγαμε.
Η φωνή της
λογικής μου. Αυτός ο άλλος άνθρωπος που με προσγειώνει τα τελευταία χρόνια
και με κρατάει σταθερά στο έδαφος, με το
που μπήκαμε στο αμάξι για να φύγουμε, άρχισε να με μαλώνει.
«Καλά. Σε
τέτοιο μέρος σε έπιασε να κάνεις δημόσιες σχέσεις; Δεν είδες πως σε κοιτούσαν;
Δεν ξέρεις τι πιστεύουν για τις γυναίκες στις χώρες τους; Στην θρησκεία τους;
Και μόνο που ήσουν εκεί με φόρμες ακάλυπτο πρόσωπο ήταν πολύ εκτός των εθίμων τους, πόσο μάλλον να μιλάς
κιόλας. Δεν σου έκανε εντύπωση ότι ήταν όλοι μόνον άντρες;»
Ρεύμα. Για έναν δυο δευτερόλεπτα ένιωσα σαν να με
χτύπησε ρεύμα.
Τι μου λεει
τώρα αυτός, σκέφθηκα. Εγώ να μην μιλάω; Ποιες δημόσιες σχέσεις; Τι εννοεί «πως»
με κοιτούσαν;
Στο τρίτο
δευτερόλεπτο έκανα ένα φλας μπακ και είδα. Είδα τι εννοούσε. Μα….μα…μα εγώ ήμουν απλώς ευγενική. Ήθελα να
μάθω την ιστορία του μαγαζιού και των ανθρώπων του. Ήθελα να δείξω ότι εδώ που
ήρθαν, στην Ελλάδα, είμαστε όλοι συμπολίτες. Ήθελα να ευχηθώ…. «ΝΑ ΕΥΧΗΘΕΊΣ;;;»
… σιωπή… «ξέρεις ότι με την φιλική σου συμπεριφορά μπροεί να έκανες και ζημιά
στα παιδιά αυτά που σου απάντησαν το ίδιο ευγενικά μπροστά τους πελάτες
τους;» Αχ αυτή η φωνή της λογικής μου,
μερικές φορές με προσγειώνει τόσο απότομα….
Βικτώρια. Μια
περιοχή πολυπολιτισμική. Μια περιοχή που
κυριαρχούν οι νέοι πολιτισμοί. Μια περιοχή που όσο κι αν κάποιοι από εμάς τους
Ελληνες θέλουμε να προσεγγίσουμε στην νέα της διάσταση, τους νέους της
κατοίκους, οι διαφορές που κι εκείνοι κι
εμείς κουβαλάμε από το παρελθόν , δεν μας αφήνουν. Ακόμα δηλαδή. Όσο παράξενο
κι αν ακούγεται…εκείνη η μέρα που εγώ πήγα στη Βικτώρια, ήταν 1-1-2016. Μια νέα
χρονιά. Κι όμως. Οι διαφορές, η
επιφυλακτικότητα, ακόμα ακόμα και η απόρριψη, μοιάζουν να ευδοκιμούν σαν , σαν
σε στιγμές από τον περασμένο αιώνα.
Στην κορνίζα στον τοίχο δίπλα από την πόρτα του
εστιατορίου , ήταν γραμμένο ένα απόσπασμα από το Κοράνι. Ναι το ρώτησα και αυτό.
Μα δεν ρώτησα την μετάφρασή του.
.