Τοπικά: Παλαιό Φάληρο- Όλοι οι δημότες μαζί στην προσπάθεια να περάσουν αξιοπρεπείς γιορτές οι οικογένειες που έχουν ανάγκη..

Σύσσωμος ο Δήμος Παλαιού Φαλήρου έχει κινητοποιηθεί και έχει "ενεργοποιήσει" τους πολίτες σε κάθε γωνιά και γειτονιά, για να μπορέσουν να προσφέρουν πιο ζεστές κι ευχάριστες μέρες στους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη.

Ακόμη και τα Γυμναστήρια , με πρώτο το δικό μου, κινητοποίησαν τα μέλη και τους φίλους μας ώστε να μαζέψουμε όσα τρόφιμα μπορούσαμε για το κοινωνικό παντοπωλείο του δήμου μας .Αλλά και παιχνίδια και  άλλα είδη για τα παιδιά που γιορτάζουν πιο πολύ απ όλους εμάς τους ενήλικες αυτές τις μέρες των εορτών


























Υπάλληλοι του Δήμου όλη μέρα χθες Σάββατο και κάθε μέρα μέχρι τα Χριστούγεννα σε πολλά σημεία του δήμου Παλαιού Φαλήρου, θα συλλέγουν είδη πρώτης ανάγκης και ότι μπορεί ο καθένας να προσφέρει για να ανακουφίσει τις οικογένειες που τα τελευταία χρόνια έχουν ταλαιπωρηθεί από την ανεργία και την οικονομική κρίση.

read more "Τοπικά: Παλαιό Φάληρο- Όλοι οι δημότες μαζί στην προσπάθεια να περάσουν αξιοπρεπείς γιορτές οι οικογένειες που έχουν ανάγκη.." Διαβάστε περισσότερα...

Πολιτική: Εκλογές ΝΔ: Παράταση μίας ώρας ανακοίνωσε ο Τραγάκης! Περισσότεροι από 224.000 έχουν ήδη ψηφίσει!

- Και εγένετο... παράταση της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κατά μία ώρα!
- Την ανακοίνωση έκανε ο πρόεδρος της ΚΕΦΕ, Γιάννης Τραγάκης
- Ξεπερνάει τις προσδοκίες η προσέλευση των ψηφοφόρων, καθώς μέχρι στιγμής σύμφωνα με την ΚΕΦΕ έχουν ψηφίσει περισσότεροι από 224.000 ψηφοφόροι!
- Ψήφισαν Τζιτζικώστας, Γεωργιάδης Μητσοτάκης - Σε λίγη ώρα θα ψηφίσει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης
- Συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία και οι πρώην πρωθυπουργοί, Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς, που συνοδεύονταν από τις συζύγους τους, Νατάσα και Γεωργία αντίστοιχα
- Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για τις εκλογές: Που ψηφίζετε, τι ώρα θα βγουν τα πρώτα αποτελέσματα

Το φιάσκο του Νοεμβρίου μπορεί πια να θεωρείται μία... κακή ανάμνηση για τη Νέα Δημοκρατία. Κι αυτό γιατί όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στη διαδικασία σήμερα, αλλά και το στοίχημα της μαζικής συμμετοχής φαίνεται να έχει κερδηθεί ήδη!

Γι' αυτό το λόγο, η ΚΕΦΕ αποφάσισε να δώσει παράταση στην εκλογική διαδικασία κι έτσι οι κάλπες δεν θα κλείσουν στις 19:00 το απόγευμα, όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί, αλλά μία ώρα αργότερα, στις 20:00 το βράδυ.Ο πρόεδρος της ΚΕΦΕ, Γιάννης Τραγάκης, ενημέρωσε πως η συμμετοχή μέχρι τώρα είναι άκρως ενθαρρυντική, αφού περισσότεροι από 200.000 "γαλάζιοι" ψηφοφόροι έχουν δώσει το "στίγμα" τους για την επόμενη μέρα στη ΝΔ.
Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Κυριάκος Μητσοτάκης, Απόστολος Τζιτζικώστας και Άδωνις Γεωργιάδης "έτρεχαν" την καμπάνια τους μέχρι και την τελευταία στιγμή, ελπίζοντας ο καθένας τους να πάρει το "χρίσμα" για την αρχηγία της "γαλάζιας" παράταξης.

read more "Πολιτική: Εκλογές ΝΔ: Παράταση μίας ώρας ανακοίνωσε ο Τραγάκης! Περισσότεροι από 224.000 έχουν ήδη ψηφίσει!" Διαβάστε περισσότερα...

Πολιτισμός: Αυτή η ταινία μικρού μήκους για την αιώνια φιλία θα σε κάνει να χαμογελάσεις

Τα Χριστούγεννα φέρνουν σε όλους μας πάντα αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία. Το ίδιο συμβαίνει και με βίντεο σας κι αυτό...

Χριστούγεννα... Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, θυμόμαστε πως ήταν όταν ήμασταν κι εμείς παιδιά. Βίντεο, σαν κι αυτό που ακολουθεί, μας θυμίζουν το πνεύμα των Χριστουγέννων και υμνούν την αιώνια φιλία.

read more "Πολιτισμός: Αυτή η ταινία μικρού μήκους για την αιώνια φιλία θα σε κάνει να χαμογελάσεις" Διαβάστε περισσότερα...

Ελλάδα: Εορταστικό ωράριο Χριστουγέννων 2015 - Πότε θα είναι ανοιχτά τα καταστήματα

Σε ισχύ είναι το εορταστικό ωράριο των καταστημάτων ενόψει των Χριστουγέννων του 2015. Το ωράριο λειτουργίας έχει αλλάξει και τα καταστήματα θα είναι ανοιχτά και τις Κυριακές, ενώ υπάρχουν ως το τέλος των εορτών και τέσσερις αργίες όπου τα καταστήματα θα είναι κλειστά. Διαβάστε όσα πρέπει να γνωρίζετε για το εορταστικό ωράριο.

Σε ισχύ το εορταστικό ωράριο Χριστουγέννων 2015 στα καταστήματα. Τα καταστήματα θα παραμείνουν ανοικτά και τις Κυριακές. Αναλυτικά οι ημέρες και οι ώρες λειτουργίας των καταστημάτων:

ΗΜΕΡΑ	ΩΡΑΡΙΟ
Κυριακή 20.12.2015	11.00 - 18.00
Δευτέρα 21.12.2015	09.00 - 21.00
Τρίτη 22.12.2015	09.00 - 21.00
Τετάρτη 23.12.2015	09.00 - 21.00
Πέμπτη 24.12.2015	09.00 - 18.00
Παρασκευή 25.12.2015	ΑΡΓΙΑ
Σάββατο 26.12.2015	ΑΡΓΙΑ
Κυριακή 27.12.2015	11.00 - 18.00
Δευτέρα 28.12.2015	09.00 - 21.00
Τρίτη 29.12.2015	09.00 - 21.00
Τετάρτη 30.12.2015	09.00 – 21.00
Πέμπτη 31.12.2015	09.00 - 18.00
Παρασκευή 01.01.2016	ΑΡΓΙΑ
Σάββατο 02.01.2016	ΑΡΓΙΑ

Παράγοντες της αγοράς τονίζουν ωστόσο ότι η κίνηση παρά την έναρξη της εορταστικής περιόδου δεν είναι αυξημένη, τονίζοντας πως ίσως το δώρο των Χριστουγέννων δώσει κάποια ανάσα.

read more "Ελλάδα: Εορταστικό ωράριο Χριστουγέννων 2015 - Πότε θα είναι ανοιχτά τα καταστήματα" Διαβάστε περισσότερα...

Ελλάδα: Γενοκτονία Ποντίων: Η δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του 20ου αώνα - ΒΙΝΤΕΟ

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. 

Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.

Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ; 


Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. 
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. 
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία; 
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.
Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.

• Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.
• Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.
• Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους. Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774.

Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανώντους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.
Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.
Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ ( 1919 - 1923 ).

Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο " Ένωση και Πρόοδος" ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.

Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές. 
Κατ΄ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.

Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου. 
Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.

Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: "Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ'; αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ... "

Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολίσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Το τελικό πλήγμα. 
Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.




Στις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. 
Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.

Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.
Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων.
Η μοίρα αυτή απετράπη με ένα εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο: με τις; γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων και Αρμενίων, με την υποχρεωτική έξοδο όσων επιβίωσαν και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων, όπως οι Κούρδοι, που συνέχισαν να παραμένουν στην τουρκική, πλέον, επικράτεια.

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα. Ακολουθεί μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα. Ενός ανθρώπου που έζησε τη μεγάλη ανθρωποσφαγή.
Ένα χωριό των Κοτυώρων

Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδοσε σε βιβλίο τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη. Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλαν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:

"Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν' αναστατωθούν. Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος... Αλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια σε σπίτια και σε σταύλους, τρύπωσαν σ' αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς. Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δούν τι θα γίνει... Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι' οι τσέτες , περισσότεροι από 150 έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας. Τους ακολουθούσαν τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά. Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο.

Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξεσπασε άγρια. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία- αλλοιώς απειλούσαν, θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν.

Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Οι συμμορίτες με κραυγές και απειλές υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες, πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ' όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Ετσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλλες στα μπογάζια, δέχτηκαν, από τσέτες που παραμόνευαν, πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.

Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών κι' έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει, το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπεδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι' ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την "πατριωτική" του εκστρατεία. Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμιξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.

Η πυρπόληση

Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλλες άλλες με τους γέρους γονείς κι' άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον χτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς. Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.

Οταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κ' οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρός την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης. Διάταξαν να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό. Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση. Και τότε, σαν λυσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.

Κι' όταν, έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα κι' οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι' αντιβούϊζε στα γύρω βουνά και δάση...

Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής... επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν' ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι' απ' έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τί ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.
Οι μητέρες ξετρελλαμένες, έσφιγγαν, αλλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κράυγαζαν "μάνα, μανίτσα!". Οι κοπέλλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι' άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ' αυτιά, φωνές μανιακές και κλάμματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους - χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.

Μερικές γυναίκες και κοπέλλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατήρι τους - πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.

Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι' έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι' ακούγονταν μονο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν".




Μαρτυρίες Σοβιετικών

Οι σοβιετικοί υπήρξαν οι βασικοί σύμμαχοι του κεμαλικού εθνικισμού τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του. Πιθανότατα, οι μπολσεβίκοι να αντάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη του παντουρκιστικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία στην Οκτωβριανή τους Επανάσταση.
Οι σοβιετικοί λοιπόν προμήθευσαν τους κεμαλικούς με όπλα, χρήματα, στρατιωτικούς συμβούλους. Η τουρκική αντεπίθεση στο μικρασιατικό μέτωπο κατά τωνελληνικών στρατευμάτων το 1921, οργανώθηκε από τον Μ. Φρούνζε, στρατιωτικό απεσταλμένο των σοβιετικών. Κατά συνέπεια, οι μαρτυρία των αποσταλμένων αυτών έχει ιδιαίτερη αποδεικτική σημασία.

O Φρούνζε, έδωσε μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τους ηττημένους αντάρτες: "Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου". Ο Φρούνζε περιέγραψε και άλλο ένα περιστατικό. Οταν περνούσαν δίπλα από μια ομάδα αιχμάλωτων Ελλήνων στη Μερζιφούντα, ένας από τους αιχμαλώτους φώναξε στη σοβιετική αντιπροσωπεία ότι ήταν και αυτοί ένοχοι γιατί ενίσχυαν τον Κεμάλ και τους Τούρκους. 

Το συναίσθημα αυτό των ανταρτών του δυτικού Πόντου ήταν εξαιρετικά έντονο. Ο οπλαρχηγός Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδης) διακύρησσε: "... oι Ρώσοι κομμουνιστές δώσανε όπλα στον Κεμάλ για να χτυπήσει εμάς, του έδωσαν υποστήριξη, απελευθέρωσαν όλους τους Τούρκους στρατιώτες που είχαν συλλάβει αιχμαλώτους όταν μπήκαν στην Τραπεζούντα". Υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές κατέδιδαν τις προσπάθειες προμήθειας οπλισμού των ανταρτών από τη Ρωσία και παρέδιδαν Πόντιους στους Τούρκους.

Ο Φρούνζε έγραφε τα εξής για την πολιτική του Τοπάλ Οσμάν: "...όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ' όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν Αγάς, ο οποίος πέρασε δια πυρός και σιδήρου με την άγρια ορδή του όλη την περιοχή."

Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, ενημερώθηκε στη Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε. Ο Φρούνζε του είπε ότι είχε δει πλήθος Έλληνες που είχαν σφαγιαστεί, "βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες -γέρους, παιδιά, γυναίκες". Προειδοποίησε επίσης τον Αράλοβ για το τι επρόκειτο να συναντήσει πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους δρόμους.

Για το θέμα αυτό ο Αράλοβ είχε ιδιαίτερη συνομιλία με τον Κεμάλ. Αναφέρει ο ίδιος: "Του είπα (του Κεμάλ) για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούντζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Εχοντας υπ' όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου..." Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής στις "επισημάνσεις" του Φρούνζε: "Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Εχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο... Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοί πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό; Εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα "Ποντιακό κράτος" στην Τουρκία..."

Ο Φρούνζε στο βιβλίο του "Αναμνήσεις από την Τουρκία" γράφει: "Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν Αγά (σ.τ.σ. Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους. γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ' ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωταίας κοπέλλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ' ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου."

Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 - τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μεινοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922

read more "Ελλάδα: Γενοκτονία Ποντίων: Η δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του 20ου αώνα - ΒΙΝΤΕΟ" Διαβάστε περισσότερα...

Κοινωνία: Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας

Μια σειρά από φωτογραφίες που αντικατοπτρίζουν πολλά προβλήματα ανάμεσα στις σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών. Οποιαδήποτε  μορφή άσκησης εξουσίας στα παιδιά πληγώνει την ευαίσθητη ψυχή τους.

Η φωτογράφος  Anna Padchenko εξερευνά το θέμα της "αφοσιωμένης" μητέρας, της οποίας η "αγάπη" μπορεί να γίνει μερικές φορές τρομακτική, τραγική και ασαφής ως προς την έννοια της αγάπης.

Οι φωτογραφίες προκαλούν έντονα συναισθήματα και σκέψεις καθώς προβάλλουν την υπερβολική αυστηρότητα, την πειθαρχία, τον απόλυτο έλεγχο, την υπερπροστασία και τις λανθάνουσες επιθυμίες των γονέων. Δυστυχώς αυτά είναι συχνά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών.

Έτσι λοιπόν τίθεται το παρακάτω ερώτημα: αυτό που κάνουμε με τα παιδιά μας είναι το πραγματικά σωστό ή αυτό που νομίζουμε ότι είναι σωστό;

Οι δύο έννοιες δεν ταυτίζονται πάντα!

Πηγή: linelife.gr

read more "Κοινωνία: Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας" Διαβάστε περισσότερα...

Επιστήμη: Επιτυχία: Έλληνας επιστήμονες εφηύρε μικροσκοπικές «χειροβομβίδες» κατά του καρκίνου

Θερμικές νανο-χειροβομβίδες που εκρήγνυνται πάνω στους όγκους και απελευθερώνουν τις αντικαρκινικές ουσίες τους, είναι το «όπλο» του μέλλοντος στη μάχη κατά του καρκίνου και το σχεδίασε ένας Έλληνας επιστήμονας της διασποράς.

Ο καθηγητής Κώστας Κωσταρέλλος, επικεφαλής του Εργαστηρίου Νανοϊατρικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ στη Βρετανία, παρουσίασε το ερευνητικό επίτευγμά του σε συνέδριο του Εθνικού Ινστιτούτου Ερευνών για τον Καρκίνο, σύμφωνα με το BBC και τη βρετανική «Τέλεγκραφ».

         

Το πολλά υποσχόμενο νανο-όπλο συνίσταται σε μικροσκοπικές φυσαλίδες ή σφαιρίδια λίπους (γνωστά και ως λιποσώματα), που μεταφέρουν στο εσωτερικό τους αντικαρκινικά φάρμακα και μπορούν να κατευθυνθούν οπουδήποτε μέσα στο σώμα του ασθενούς. Μάλιστα, δεν προκαλούν τις παρενέργειες άλλων τοξικών αντικαρκινικών χημειοθεραπειών, επειδή είναι δυνατό να σταλούν στοχευμένα στα σημεία όπου βρίσκονται μόνο οι όγκοι.

         

Η τεχνολογία έχει ήδη δοκιμασθεί με επιτυχία σε πειραματόζωα (ποντίκια). Η δυσκολία ήταν με ποιό τρόπο είναι δυνατό να απελευθερωθεί το φάρμακο από τη στιγμή που η φυσαλίδα που το περιέχει, φθάσει στο στόχο της. Το «τρικ» που βρήκε η ομάδα του Κωσταρέλλου, είναι ότι στην κανονική θερμοκρασία του σώματος (37 βαθμοί Κελσίου) τα θερμικά νανο-σφαιρίδια παραμένουν υδατοστεγή, αλλά αν η θερμοκρασία τους ανέβει στους 42 βαθμούς, τότε ξαφνικά, σαν να εκρήγυνται, απελευθερώνουν το φορτίο τους.

         

Ο Έλληνας επιστήμονας δήλωσε ότι για επιφανειακούς όγκους (δέρματος, λαιμού, κεφαλιού κ.α.) η τοπική άνοδος της θερμοκρασίας μπορεί να γίνει με ζεστά επιθέματα. Για τους όγκους που είναι βαθιά μέσα στο σώμα, η θερμοκρασία τους θα μπορούσε να αυξηθεί με την αποστολή άλλων ειδικών νανο-συσκευών ή μέσω υπερήχων.

   

Η στόχευση του φαρμάκου επιτυγχάνεται, επειδή οι φυσαλίδες έλκονται από εκείνα τα σημεία του σώματος όπου είναι αυξημένη η θερμοκρασία. Όπως δήλωσε ο Κωσταρέλλος, «τα ευαίσθητα στη θερμοκρασία λιποσώματα μπορούν να ταξιδέψουν με ασφάλεια στο σώμα, μεταφέροντας το επιθυμητό αντικαρκινικό φάρμακο. Μόλις φθάσουν στο 'καυτό' σημείο των καρκινικών κυττάρων που έχουν θερμανθεί, μια 'σκανδάλη' πυροδοτείται και το φάρμακο απελευθερώνεται. Αυτό επιτρέπει την αποτελεσματικότερη μεταφορά των φαρμάκων στους όγκους και έτσι μειώνει τις παράπλευερες απώλειες στα υγιή κύτταρα».

         

Αν και η σχετική έρευνα βρίσκεται ακόμη σε αρχικά στάδια, οι μελέτες του Κωσταρέλλου ανοίγουν νέους δρόμους στη νανο-ιατρική. Ο Κώστας Κωσταρέλλος σπούδασε χημικός μηχανικός στο Imperial College του Λονδίνου, από όπου πήρε και το διδακτορικό του. Έκανε μεταδιδακτορική έρευνα στις ΗΠΑ, όπου έγινε επίκουρος καθηγητής στο Ιατρικό Κολλέγιο του Πανεπιστημίου Κορνέλ.  Το 2002 επέστρεψε στη Βρετανία, όπου αρχικά δίδαξε και διεξήγαγε νανοϊατρική έρευνα στη Φαρμακευτική Σχολή του University College του Λονδίνου. Το 2013 μετακινήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ ως καθηγητής και επικεφαλής του Εργαστηρίου Νανοϊατρικής. Θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες στον κόσμο στον τομέα της νανοϊατρικής.

 

Από το ΑΠΕ-ΜΠΕ

read more "Επιστήμη: Επιτυχία: Έλληνας επιστήμονες εφηύρε μικροσκοπικές «χειροβομβίδες» κατά του καρκίνου" Διαβάστε περισσότερα...

Ελλάδα: Δραματικές στιγμές στη Λέσβο: Πάνω από 200 άνθρωποι στη θάλασσα, επτά νεκροί [εικόνες]

Αγωνιώδης επιχείρηση είναι σε εξέλιξη στη Λέσβο, για διάσωση δεκάδων μεταναστών που βρέθηκαν στα κύματα της θάλασσας, όταν ανατράπηκε το ξύλινο σκάφος στο οποίο επέβαιναν.

Πληροφορίες που μετέδωσε το Mega αναφέρουν ότι ήδη έχουν ανασυρθεί επτά νεκροί, ανάμεσά τους και βρέφη, ενώ έχουν διασωθεί περίπου 240 άτομα. Το ΑΠΕ κάνει λόγο για τρεις σορούς, δυο αγοριών περίπου έξι ετών και ενός έτους και ενός άνδρα. Αγνωστος είναι ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που επέβαιναν στο σκάφος.

Ακόμη, πολλοί μεταφέρθηκαν σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο Μυτιλήνης, ανάμεσά τους και παιδιά. Οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν διασωθεί, ανάμεσά τους πολλά μικρά παιδιά, χρειάζονται τις πρώτες βοήθειες, καθώς πάσχουν από υποθερμία. Τα λιμάνια του Μολύβου και της Πέτρας έχουν μετατραπεί σε «υπαίθρια ιατρεία» όπου γιατροί και εθελοντές δίνουν μάχη για να κρατήσουν στη ζωή ναυαγούς.

Στην επιχείρηση παίρνουν μέρος ένα ελικόπτερο Σούπερ Πούμα, δυο πλωτά του λιμενικού και ένα σκάφος της Frontex, ενώ στην περιοχή πνέουν ισχυροί άνεμοι οι οποίοι δυσχεραίνουν το έργο των δυνάμεων που επιχειρούν. Στις έρευνες μετέχουν και ψαράδες, από την Ελλάδα και την Τουρκία.

Δεν είναι όμως η μοναδική τραγωδία που συνέβη στο Αιγαίο σήμερα. Επτά είναι μέχρι αυτή τη στιγμή οι νεκροί από τρία ναυάγια στην περιοχή της Σάμου, συγκεκριμένα στο Αγαθονήσι, τον Άγιο Κωνσταντίνο και το Ποσειδώνιο.

Στο Αγαθονήσι ανασύρθηκαν νεκροί μία ηλικιωμένη γυναίκα και δυο μικρά παιδιά, ένα αγοράκι πέντε ετών και ένα κοριτσάκι δυο χρόνων. Επίσης από το ίδιο ναυάγιο αναζητείται και ένας νεαρός άνδρας, ενώ ας σημειωθεί ότι διασώθηκε άλλο ένα μικρό παιδί από το πλήρωμα σκάφους του Λιμενικού Σώματος που το επανέφεραν στη ζωή με τεχνητή αναπνοή.

Στο ναυάγιο στο Ποσειδώνιο είχαμε άλλους τρεις νεκρούς, έναν νεαρό άνδρα και δυο μικρά παιδιά ηλικίας περίπου ενός έτους.

Τέλος στο ναυάγιο στον Άγιο Κωνσταντίνο ανασύρθηκε νεκρό ένα κορίτσι πέντε μόλις ετών ενώ αναζητούνται και δυο ενήλικες.

Φωτογραφίες: lesvonews

Πηγή: Παρέλασαν τα απορριμματοφόρα στη Θεσσαλονίκη υπό τους ήχους του «Μακεδονία ξακουστή» [βίντεο] | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/233144/parelasan-ta-aporrimmatofora-sti-thessaloniki-ypo-toys-ihoys-toy-makedonia-xakoysti#ixzz3ptfRLjHl

read more "Ελλάδα: Δραματικές στιγμές στη Λέσβο: Πάνω από 200 άνθρωποι στη θάλασσα, επτά νεκροί [εικόνες] " Διαβάστε περισσότερα...

Ελλάδα: Φόρος τιμής..ένας αλλιώτικος "φόρος"

Φόρος τιμής… εθνική υπερηφάνεια… θυσίες… ήρωες… παρελάσεις… εθνικές εορτές… στεφάνια… σημαίες… αγώνες…

Χιλιοακουσμένες λέξεις… γεμάτες ιστορία. Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, γεμάτοι παραδόσεις, αναμνήσεις, ρίζες, περιγραφές και βιώματα που περνούν από γενιά σε γενιά, δημιουργώντας αυτή την μαγιά που μας χαρακτηρίζει.

Κάθε 28η Οκτωβρίου και κάθε 25η Μαρτίου κρεμάμε σημαίες Ελληνικές στα μπαλκόνια μας!! Παρακολουθούμε με την οικογένειά μας τις παρελάσεις και ακόμα και όσοι λένε πως δεν το κάνουν,  όταν τα πολεμικά αεροσκάφη σκίζουν τον Ελληνικό ουρανό, σίγουρα νιώθουν αυτό το σκίρτημα.

Ψάχνουμε από κανάλι σε κανάλι για τις ταινίες, αφιερωμένες στους αγώνες των προγόνων μας για την ελευθερία. Στεκόμαστε στα FM, όπου ακούμε Σοφία Βέμπω και τα «Παιδιά της Ελλάδος Παιδιά» αναπολώντας όσα έχουμε διδαχθεί.

Γιατί εμείς μόνο από την Ιστορία, τις διηγήσεις, κάποιες φωτογραφίες, ταινίες, παλιά βίντεο, μάθαμε τι σημαίνει Πόλεμος, αγώνας για την λευτεριά, θυσίες και Ήρωες. Μόνο από φωτογραφίες και συζητήσεις με τους πιο παλιούς, φτιάξαμε τις εικόνες των χιονισμένων βουνοκορφών στα Ελληνοαλβανικά σύνορα που οι παππούδες μας πολέμησαν… και πολλοί εκεί έχασαν και τη ζωή τους. Συγκλονιστικό παράδειγμα της αυτοθυσίας που διακατείχε τους Έλληνες εκείνης της περιόδου, είναι και το ακόλουθο τηλεγράφημα μιας μητέρα που έχασε το ένα της παιδί στον πόλεμο.

Για να μπορούμε εμείς τώρα να ζούμε στην Ελλάδα και ακόμα να νιώθουμε και να λεγόμαστε Έλληνες, απλοί άνθρωποι από χωριά, αγρότες , κτηνοτρόφοι , έμποροι, νέοι , άφησαν οικογένειες και υποχρεώσεις και πήραν τα όπλα, για την τιμή της χώρας μας. Μέσα στο κρύο και στη βροχή, με μετρημένα πυρομαχικά, κουρέλια για στολές, μια χούφτα Έλληνες αντιστάθηκαν. Είμαστε ο πρώτος λαός στο Ευρωπαικό τόξο, που ανέκοψε την κατακτητική πορεία του Γερμανικού στρατού -μια χούφτα Έλληνες.

Ακούς τα τελευταία χρόνια, προτάσεις του τύπου, να καταργηθούν οι παρελάσεις, οτι δεν έχουν κανένα νόημα, ότι είναι οικονομικά ασύμφορες για το κράτος και οτι δεν έχει λογική πλέον, η πραγματοποίησή τους, τόσα χρόνια μετά.

Το 1940 κύριοι, η λογική έλεγε πως οι λίγοι Έλληνες, δεν είχαν καμία ελπίδα απέναντι σε Ιταλούς και Γερμανούς, απέναντι σε έναν Μουσολίνι και έναν Χίτλερ. Αν αυτή τη λογική είχαν «ακούσει» οι ήρωές μας, τώρα δεν θα μπορούσαμε δημοκρατικά να συζητάμε, ακόμα και αυτό το ενδεχόμενο να καταργηθούν οι παρελάσεις στις εθνικές μας εορτές.

Φόρος τιμής, είναι οι παρελάσεις, τα στεφάνια, οι σχολικές γιορτές, οι σημαιοστολισμοί. Μπορεί οι μικροί μαθητές να συμμετέχουν μηχανικά και πολλές φορές επειδή έτσι τους υπέδειξαν οι δάσκαλοι και η παράδοση, αλλά θα φτάσει η στιγμή που κι εκείνοι θα νιώσουν την πραγματική σημασία των εορτασμών. Και όταν θα αναπολούν πως «κάποτε κι εγώ παρέλασα την 28η Οκτωβρίου», θα νιώθουν πως για λίγο «συμμετείχαν» στον αγώνα ΕΚΕΙΝΩΝ των ηρώων μας, εκείνα τα μακρινά χρόνια.

Η Ιστορία μας είναι σαν την θάλασσά μας… μεγάλη, βαθιά, ζωντανή. Είναι όμορφο να τιμάς την ιστορία σου. Είναι τιμή σου, να αποτελείς κομμάτι της.

Πηγή thinkingpeople.gr 

read more "Ελλάδα: Φόρος τιμής..ένας αλλιώτικος "φόρος"" Διαβάστε περισσότερα...

Ελλάδα: Λέσβος: “Τα πόδια των παιδιών κυριολεκτικά σαπίζουν. Σε ένα μήνα οι πρόσφυγες θα είναι νεκροί.»

«Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά εδώ και τα πόδια τους, κυριολεκτικά σαπίζουν, δεν μπορούν να κρατηθούν στεγνά, έχουν υψηλούς πυρετούς και στέκονται μέσα στη βροχή για τις ημέρες. Έχετε ένα μήνα παιδιά, και στη συνέχεια όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι νεκροί»..

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της Δρ Λίντα στο τηλέφωνο, μιας εκ των γιατρών των εθελοντικών οργανώσεων μας (Help Refugees and CalAid) από τις οποίες είχε ζητηθεί να αποσταλεί στη Λέσβο σε μια προσπάθεια για παροχή βοηθείας έκτακτης ανάγκης, και με σκοπό να βοηθήσει τους βαρυφορτωμένους συναδέλφους της που βρίσκονταν ήδη εκεί .

Το βάρος αυτών των λέξεων και η ευθύνη που τα συνοδεύει προκάλεσαν παράλυση. Αλλά γιατί εμείς, μια κινηματογραφίστρια, ένας ραδιοφωνικός παρουσιαστής, και ένας βοηθός παραγωγής να έχουν επιφορτιστεί με αυτήν την ευθύνη; Δεν θα έπρεπε, όπως είχαμε όλοι μας υποθέσει, οι μεγάλες φιλανθρωπικές οργανώσεις και οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ να λαμβάνουν την επιβάρυνση της φροντίδας για τις πολύτιμες ζωές που καταφθάνουν στις ακτές της Ευρώπης;

Μια άλλη κλήση – αυτή τη φορά από εθελοντές από την Σερβία – «οι πρόσφυγες καίνε πλαστικές σακούλες για να κρατηθούν ζεστοί, δεν έχουν τίποτα άλλο, παγώνουν μέχρι θανάτου, και οι καπνοί από τις σακούλες σιγά-σιγά τους δηλητηριάζουν, παρακαλούμε να σταλεί βοήθεια.»

Στη συνέχεια, άλλη κλήση – αυτή τη φορά από τους εθελοντές της Λέσβου προσπαθώντας να μάθουν πώς να παραγγείλουν τσάντες πτωμάτων (body bags) μαζικά … μέχρι εκεί έχει φτάσει η κατάσταση; Ο χρόνος θα δείξει, το σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι εκεί έχουν ήδη αρχίσει να πεθαίνουν.

Μακάρι να μπορούσαν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να καλέσουν κάποιον … ποιόν όμως; Κάποια φιλανθρωπική οργάνωση; Μια ομάδα έκτακτης ανάγκης; ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ? Τον στρατό? Πώς μπορούμε να καθόμαστε και να παρακολουθούμε ενώ αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν, και οι χούφτες εθελοντές αγωνίζονται, προσπαθούν υποφέρουν πάρα πολύ. Αλλά ποιόν να καλέσουν για βοήθεια; Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις δρουν αργά, έχουν πρωτόκολλα και πρέπει να ακολουθήσουν πολιτικές σκοπιμότητες, υπάρχει τρομερή γραφειοκρατία, τυπολατρία στην ιεραρχία και τις διαδικασίες. Η πολιτική της κυβέρνησης (Μ. Βρετανία) μας δεν είναι να βοηθήσει τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ στο προσφυγικό πρόβλημα, παρά μόνο για απ’ ευθείας αποστολή βοήθειας σε μέρη όπως η Συρία, ο Λίβανος η Ιορδανία. Έτσι, το βάρος πέφτει επάνω σε αυτούς τους ανθρώπους, τους ανεκπαίδευτους, απροετοίμαστους και συγκλονισμένους, αλλά πρόθυμους και διατεθειμένους για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης.

Καθημερινοί άνθρωποι σαν εμάς … μια μικρή ομάδα φίλων που πριν από εννέα μήνες αποφασίσαμε να διαθέσουμε ένα μικρό κομμάτι των οικονομιών μας, να πάρουμε ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με εφόδια και προμήθειες και να οδηγήσουμε ως το Καλαί (Απέναντι από την Μ. Βρετανία, στις γαλλικές ακτές, σημείο όπου συγκεντρώνονται πολλοί πρόσφυγες έχοντες προορισμό την Μ. Βρετανία). Είχαμε ακούσει από φίλους που βρίσκονταν ήδη εκεί μερικές από τρομερές ιστορίες πολέμου και διώξεων, γνωρίζαμε ότι οι αριθμοί αυτοί αυξάνονται καθημερινά, ότι περισσότερα παιδιά έρχονταν κάθε μέρα, και ότι οι συνθήκες ήταν φρικτές. Το σχέδιό μας ήταν να κάνουμε το χρέος μας, να συγχαρούμε τους εαυτούς μας, και στη συνέχεια να επιστρέψουμε στη ζωή μας με την αίσθηση ότι είχαμε κάνει κάτι καλό για την ανθρωπότητα και τους συνανθρώπους μας.

Ακόμα εδώ είμαστε, εννέα εβδομάδες αργότερα, καταχωρηθήκαμε και ως μια μικρή φιλανθρωπική οργάνωση (Help Refugees), συμμετέχουμε πιο ενεργά από ποτέ σε αυτή την ανθρωπιστική κρίση, και κάποια πραγματικά σημάδια ότι θα επιστρέψουμε στην μέχρι πρότινος ζωή μας σύντομα δεν υπάρχουν.

Ο λόγος είναι απλός, γιατί πιστέψτε με, κανείς από εμάς δεν είχε ως στόχο να κάνουμε αυτό το πράγμα (η ομάδα μας είναι ένα μάτσο από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς παραγωγούς, σκηνοθέτες, ντοκιμαντέρίστες κλπ) … αλλά δεν μπορούσαμε έτσι απλά να φύγουμε. Σε τόσες πολλές περιπτώσεις απλά δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι να βοηθήσουν. Περιμέναμε να έχουν ανταποκριθεί οι μεγάλες φιλανθρωπικές οργανώσεις με τεράστιους αριθμούς on site αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πραγμάτων, ή η παρουσία της όποιας κυβέρνησης να είναι ισχυρή, είτε ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη να έχουν εμπλακεί ενεργά. Όχι. Δεν συμβαίνει αυτό.

Έτσι, η ομάδα μας, και άλλοι απλοί εθελοντές σαν κι εμάς, έχουν αναγκαστεί να παρέμβουν.

Εμποδίζονται από τη γραφειοκρατία, πολιτικές σκοπιμότητες τη γραφειοκρατία και την αργή διαδικασία λήψης αποφάσεων των μεγάλων επιχειρήσεων, αν και εμείς μπορούμε να δράσουμε γρήγορα. Και έτσι θα έπρεπε κιόλας. Μέχρι στιγμής, οι ομάδες μας έχουν επισκεφθεί και παράσχει βοήθεια σε Κω, Λέσβο, Καλαί, Σερβία, Σκόπια. Αλλά δεν είναι ούτε καν αρκετή. Είμαστε μόλις πολύ λίγοι, ανεκπαίδευτοι, και ενώ υπάρχουν λίγες χούφτες απίστευτων εθελοντών και μικρές ομάδες κάνουν ό, τι μπορούν (με τεράστιο προσωπικό ψυχικό κόστος), οι άνθρωποι (παιδιά, γυναίκες και άνδρες) συνεχίζουν να πεθαίνουν.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις κραυγές τους για βοήθεια. Η εθελόντρια που ανέφερα νωρίτερα στη Λέσβο ονομάζετε Merel Greaves, (τώρα άρρωστη με υψηλό πυρετό) μοιράζεται μαζί μας μερικές απίστευτα ανησυχητικές αναφορές σχετικά με την κατάσταση στη Μόρια (ένα στρατόπεδο προσφύγων στη Λέσβο), με χιλιάδες να καταφτάνουν κάθε μέρα, και με μια πολύ μα πολύ μικρή απτή στήριξη από κάποια από τις μεγάλες φιλανθρωπικές οργανώσεις ή κυβερνήσεις.

Η κατάσταση στο Μόρια είναι εντελώς απελπιστική. Χρειαζόμαστε τις μεγάλες οργανώσεις να έρθουν να βοηθήσουν την κατάσταση. Υπάρχει μόνο μια χούφτα των εθελοντών μας στο Μόρια, δεν υπάρχουν κάποιοι οργανισμοί, εκτός από μία φορά την ημέρα διανομή τροφίμων τα οποία και είναι ελάχιστα, σχεδόν τίποτα . Είδα ανθρώπους να βαστάνε μπροστά μου τα ημιθανή βρέφη τους και να μην έχουμε πουθενά να τους στείλουμε για βοήθεια. Όλες οι ΜΚΟ κάθονται στα γραφεία τους και οι γιατροί σπάνια βγαίνουν έξω. Αύριο θα είναι μια καταστροφική ημέρα, δεν υπάρχουν στεγνά ρούχα για κανέναν, δεν υπάρχει κάποιο καταφύγιο, υπάρχουν παιδιά που κοιμούνται σε μεγάλους σάκους, ούτε φαγητό υπάρχει, ούτε κουβέρτες, ούτε πάνες για μωρά. Δεν παρέχεται πρόσβαση σε πόσιμο νερό για τους ανθρώπους, άνθρωποι οι οποίοι θα κοιμηθούν στο βρεγμένο και κρύο απόψε ύπαιθρο, οι μισοί από αυτούς θα ξυπνήσουν άρρωστοι, κάποιοι θα πεθάνουν, είμαι σίγουρη γι ‘αυτό. Χρειαζόμαστε επειγόντως γιατρούς εδώ , κάποιου είδους καταφύγιο και στεγνά ρούχα.

Παρακαλώ παρακαλώ παρακαλώ βοηθήστε.

Είμαστε μόλις λίγοι εθελοντές βασιζόμενοι μονάχα στους εαυτούς μας, χωρίς πόρους, αλλά οι άνθρωποι αυτοί, οι πρόσφυγες, αναζητούν σε εμάς μια βοήθεια … … είμαστε λίγοι εθελοντές οι οποίοι δεν ανήκουν καν σε μια οργάνωση, χωρίς πόρους, για να δώσουν και να βοηθήσουν τις χιλιάδες αρρώστων που πεθαίνουν περιμένοντας εκεί έξω. Η βροχή δεν έχει σταματήσει, ήταν αμείλικτη και ποτέ δεν τελειώνει, έχει ποτίσει τον καθέναν από αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους μέχρι το κόκαλο. Δεν υπάρχουν καταφύγια για να καλυφθούν, δεν υπάρχει αρκετή τροφή για όλους, δεν υπάρχει καν πόσιμο νερό. Δεν υπάρχουν καθαρά ρούχα για τα μωρά. Δεν υπάρχουν γιατροί.

Η βροχή, η βροχή, η βροχή…

Εμείς, οι εθελοντές στη Μόρια, είμαστε απελπισμένοι. Είμαι εντελώς απελπισμένη. Η κατάσταση είναι απάνθρωπη, δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει με τους ανθρώπους στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει, Θεέ μου, αυτό συμβαίνει και οι άνθρωποι πεθαίνουν εκεί έξω, οι άνθρωποι καταρρέουν στα χέρια μου και δεκάδες μωρά μου θα πεθάνουν από υποθερμία κατά τη διάρκεια των προσεχών ημερών.

Για το προσωπικό της UNHCR (United Nations Refugee Agency) που έχει έρθει να μας βοηθήσει (έχω δει ποτέ μόνο δύο μέλη του προσωπικού από την UNHCR – αυτά τα δύο είναι καταπληκτικά και κάνουν ό, τι μπορούν ως άτομα), αλλά που διάολο κολλήσαν τα χρήματα; Θα μας ζητήσουν να τους βοηθήσουμε να καθαρίσουμε τα σκουπίδια από τα λίγα καταφύγια που βρίσκονται πιο κάτω …. με το που περάσαμε την πύλη, μας αναρρόφησε πλήρως η φρίκη που επικρατούσε εκεί γύρω και τους ανθρώπους που ζητούν βοήθεια …. Απευθύνουμε έκκληση στην αστυνομία να μας αφήσει να περάσουμε τα άρρωστα βρέφη, μια γυναίκα λιποθύμησε, πάμπολλοι τραυματισμοί στα πόδια…. Καμιά φορά μας επιτρέπουν την είσοδο, άλλοτε όχι. Τόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν τη βοήθειά μας …. ένα κορίτσι όχι μεγαλύτερα από 8 πέφτει στα γόνατα μπροστά μου και διπλώνει τα χέρια μαζί και μέσα στην υστερία λέει «παρακαλώ βοηθήστε με, παρακαλώ βοηθήστε με”. Μια γυναίκα που λιποθύμησε την έσυραν πίσω και μέσα, τα μωρά βουτηγμένα στις καταβρεγμένες βρόμικες κουβέρτες τους.

Αυτές είναι οι σκηνές που μπορώ να δω μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία τρόμου.

Δεν μπορώ να τις σβήσω.

Κάθε άνθρωπος είναι βουτηγμένος στη βροχή μέχρι το κόκαλο, όλα τα ρούχα τους, τα παπούτσια τους κολλάνε στις μέχρι το γόνατο λάσπες. Μέσα από τις πύλες του καταυλισμού βοηθάμε τις οικογένειες που πρόκειται να εγγραφούν, τα πρόσωπα τους χλωμά, τρέμουν από το κρύο και την κακουχία και λίγο πολύ κάθε μα κάθε άτομο έχει ανάγκη από ιατρική φροντίδα. Η γυναίκα από την UNHCR με αρπάζει και μου λέει, ότι «είναι έτοιμοι να ανοίξουν τις πύλες για την επόμενη ομάδα» Ρίχνω ένα βλέμμα στην πύλη και βλέπω τα σχεδόν πολτοποιημένα κορμιά των άνθρωπων να ωθούνται κατά πάνω της, και ήχους, κλάματα και ουρλιαχτά: Ξέρω ήδη τι ακριβώς θα συμβεί όταν θα ανοίξουν την πύλη. Τα ΜΑΤ αφαιρούν τον σύρτη της πύλης και την ανοίγουν. Ορδές ανθρώπων που τρέχουν να την διαβούν, τους κάνουμε χειρονομίες για να περπατήσουν αργά, αλλά δεν, μάταια, κάποιος με τραβάει στην άκρη για να μην με ποδοπατήσει το πλήθος. Αυτό που εκτυλίσσεται μέσα στα επόμενα λίγα δευτερόλεπτα το ξέραμε ήδη από πρίν, το είχαμε ξαναδεί…: οι άνθρωποι ποδοπατώνται, συσσωρεύονται, στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο, όλοι προσπαθούν να περάσουν. Η συνάδελφος με αρπάζει απο το χέρι μου, «πρέπει να βγάλουμε τα μωρά!», μου λέει!! Τρέχουμε. Μέσα στο πλήθος και με όλες τις δυνάμεις μου προσπαθώ να τραβήξω τον κόσμο που ποδοπατείται κολλημένος στο έδαφος, χωρίς αποτέλεσμα, βλέπω ένα παιδί τυλιγμένο στα χέρια της πεσμένης μάνας του, προσπαθώ να την τραβήξω…

Στη συνέχεια, μια παράξενη μυρωδιά και μια ακαριαία αίσθηση: δακρυγόνα. Καίει τα μάτια μου, το λαιμό μου, το πρόσωπό μου, οι άνθρωποι ουρλιάζουν και προσπαθούν να τρέξουν μακριά από τα χημικά αέρια…Πρέπει να εγκαταλείψω την γυναίκα και το παιδί, να τρέξω να φύγω από τα δακρυγόνα, είναι αφόρητα.Τρέχουμε να καλυφθούμε πίσω από ένα λεωφορείο… ένα μικρό αγόρι με ένα κόκκινο παλτό με περιμένει. «Αδερφή μου!» μου φωνάζει, παίρνει το χέρι μου και τρέχουμε όλοι μαζί, μακριά από τα χημικά. Σταματώ, και κρατώντας το πρόσωπο μου φτύνω ακατάπαυστα… Ένα μικρό κορίτσι έρχεται προς το μέρος μου και κλαίει, εγώ την παίρνω αγκαλιά και καθόμαστε σε μια γωνιά της περίφραξης. Η οικογένειά της συγκεντρώνεται γύρω μας, εγώ κρατώ αγκαλιά σφιχτά το κορίτσι, την χαϊδεύω στο πρόσωπο και όλοι μαζί κλαίμε για την βαθιά αυτή δυστυχία…. Μετά από 15 λεπτά ξέρω ότι έχω να πάω πίσω για να βοηθήσω. Θα την αφήσω πίσω την μικρή….

Για το υπόλοιπο της νύχτας προσπαθούμε να ντύσουμε τα καταβρεγμένα μωρά που έρχονται με τα ρούχα από το φορτηγό. Δεν έχω δει ποτέ τέτοια πόδια και χέρια, εντελώς λευκά και ζαρωμένα. Και πάλι τίποτα δεν ταιριάζει, και δεν υπάρχουν μπουφάν ή παπούτσια. Αλλά θα κάνουμε ότι καλύτερό μπορούμε. Έχω πλέον συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, πέρα από το να κάνω την κατάσταση για ένα άτομο λίγο καλύτερα και πιο υποφερτή για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Θεός ξέρει τι περισσότερο θα πρέπει να υπομείνουν αυτοί οι άνθρωποι. Νιώθω όμως και πολύ οργή, και θυμό επίσης, για αυτήν την εκτός ελέγχου κατάσταση, όταν έχεις εθελοντές σαν εμένα, οι οποίοι δεν έχουν καμία εμπειρία ή εκπαίδευση σε συνεργασία με την UNHCR και να προσπαθήσουμε και να παλέψουμε το shitstorm; ”

Η Merel είναι οργισμένη. Εκτός αυτού είναι πλέον πολύ άρρωστη και η ίδια τώρα, αλλά δεν μπορεί έτσι απλά να φύγει. Πώς θα μπορούσε; Πώς μπορεί κάποιος από εμάς να κάθεται άπραγος και να επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά; Στις ακτές της Ευρώπης; Για τους συνανθρώπους μας που απλά δραπετεύουν από τον πόλεμο; Δεν έχουν σημασία τι πολιτικές απόψεις σας, δεν έχει σημασία η τελική μοίρα αυτών των ανθρώπων, το καθήκον μας τώρα είναι να τους κρατήσουμε στη ζωή. Για να χρησιμοποιήσετε τους τεράστιους πόρους και την εμπειρία που έχουμε εδώ στην Ευρώπη να φροντίσουμε για αυτούς τους ανθρώπους, τα παιδιά και τα βρέφη αυτά. Εθελοντές, όπως Merel δεν μπορεί να κάνει αυτό από μόνοι τους, χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη παρουσία από τις τεράστιες, έμπειρες ανθρωπιστικές οργανώσεις. Χρειάζεται άμεση δράση των κυβερνήσεων. Η Λέσβος είναι ένα μόνο από τα τόσα πολλά παραδείγματα, και πλέον όσο αφήνουμε τα πράγματα στη τύχη τους τόσο χειρότερα θα είναι.

Παρακαλούμε γράψτε στους βουλευτές σας, επικοινωνήστε με του τοπικούς δημοσιογράφους σας , χρησιμοποιήστε τις φωνές σας.

Μαζί μπορούμε να τους κάνουμε να μας ακούσουν.

Άρθρο της Lliana Bird για το Huffington Post

read more "Ελλάδα: Λέσβος: “Τα πόδια των παιδιών κυριολεκτικά σαπίζουν. Σε ένα μήνα οι πρόσφυγες θα είναι νεκροί.»" Διαβάστε περισσότερα...