Φόρος τιμής… εθνική υπερηφάνεια… θυσίες… ήρωες… παρελάσεις… εθνικές εορτές… στεφάνια… σημαίες… αγώνες…
Χιλιοακουσμένες λέξεις… γεμάτες ιστορία. Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, γεμάτοι παραδόσεις, αναμνήσεις, ρίζες, περιγραφές και βιώματα που περνούν από γενιά σε γενιά, δημιουργώντας αυτή την μαγιά που μας χαρακτηρίζει.
Κάθε 28η Οκτωβρίου και κάθε 25η Μαρτίου κρεμάμε σημαίες Ελληνικές στα μπαλκόνια μας!! Παρακολουθούμε με την οικογένειά μας τις παρελάσεις και ακόμα και όσοι λένε πως δεν το κάνουν, όταν τα πολεμικά αεροσκάφη σκίζουν τον Ελληνικό ουρανό, σίγουρα νιώθουν αυτό το σκίρτημα.
Ψάχνουμε από κανάλι σε κανάλι για τις ταινίες, αφιερωμένες στους αγώνες των προγόνων μας για την ελευθερία. Στεκόμαστε στα FM, όπου ακούμε Σοφία Βέμπω και τα «Παιδιά της Ελλάδος Παιδιά» αναπολώντας όσα έχουμε διδαχθεί.
Γιατί εμείς μόνο από την Ιστορία, τις διηγήσεις, κάποιες φωτογραφίες, ταινίες, παλιά βίντεο, μάθαμε τι σημαίνει Πόλεμος, αγώνας για την λευτεριά, θυσίες και Ήρωες. Μόνο από φωτογραφίες και συζητήσεις με τους πιο παλιούς, φτιάξαμε τις εικόνες των χιονισμένων βουνοκορφών στα Ελληνοαλβανικά σύνορα που οι παππούδες μας πολέμησαν… και πολλοί εκεί έχασαν και τη ζωή τους. Συγκλονιστικό παράδειγμα της αυτοθυσίας που διακατείχε τους Έλληνες εκείνης της περιόδου, είναι και το ακόλουθο τηλεγράφημα μιας μητέρα που έχασε το ένα της παιδί στον πόλεμο.
Για να μπορούμε εμείς τώρα να ζούμε στην Ελλάδα και ακόμα να νιώθουμε και να λεγόμαστε Έλληνες, απλοί άνθρωποι από χωριά, αγρότες , κτηνοτρόφοι , έμποροι, νέοι , άφησαν οικογένειες και υποχρεώσεις και πήραν τα όπλα, για την τιμή της χώρας μας. Μέσα στο κρύο και στη βροχή, με μετρημένα πυρομαχικά, κουρέλια για στολές, μια χούφτα Έλληνες αντιστάθηκαν. Είμαστε ο πρώτος λαός στο Ευρωπαικό τόξο, που ανέκοψε την κατακτητική πορεία του Γερμανικού στρατού -μια χούφτα Έλληνες.
Ακούς τα τελευταία χρόνια, προτάσεις του τύπου, να καταργηθούν οι παρελάσεις, οτι δεν έχουν κανένα νόημα, ότι είναι οικονομικά ασύμφορες για το κράτος και οτι δεν έχει λογική πλέον, η πραγματοποίησή τους, τόσα χρόνια μετά.
Το 1940 κύριοι, η λογική έλεγε πως οι λίγοι Έλληνες, δεν είχαν καμία ελπίδα απέναντι σε Ιταλούς και Γερμανούς, απέναντι σε έναν Μουσολίνι και έναν Χίτλερ. Αν αυτή τη λογική είχαν «ακούσει» οι ήρωές μας, τώρα δεν θα μπορούσαμε δημοκρατικά να συζητάμε, ακόμα και αυτό το ενδεχόμενο να καταργηθούν οι παρελάσεις στις εθνικές μας εορτές.
Φόρος τιμής, είναι οι παρελάσεις, τα στεφάνια, οι σχολικές γιορτές, οι σημαιοστολισμοί. Μπορεί οι μικροί μαθητές να συμμετέχουν μηχανικά και πολλές φορές επειδή έτσι τους υπέδειξαν οι δάσκαλοι και η παράδοση, αλλά θα φτάσει η στιγμή που κι εκείνοι θα νιώσουν την πραγματική σημασία των εορτασμών. Και όταν θα αναπολούν πως «κάποτε κι εγώ παρέλασα την 28η Οκτωβρίου», θα νιώθουν πως για λίγο «συμμετείχαν» στον αγώνα ΕΚΕΙΝΩΝ των ηρώων μας, εκείνα τα μακρινά χρόνια.
Η Ιστορία μας είναι σαν την θάλασσά μας… μεγάλη, βαθιά, ζωντανή. Είναι όμορφο να τιμάς την ιστορία σου. Είναι τιμή σου, να αποτελείς κομμάτι της.
Πηγή thinkingpeople.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου