Κοινωνία : Ευκαιρίες υπάρχουν για να "σώσεις" έναν Βαγγέλη!

Την ιδέα μου την εδωσε ο φίλος μου ο Τάκης…και η Άννα η κολληταδερφή μου.

Ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Ο Τάκης μέσα από τις περιγραφές ιστοριών της ζωής του που στάθηκε στο πλευρό των αδυνάτων, και η Άννα, που έχει πάψει να πιστεύει ότι οι καλοί υπάρχουμε ακόμα και είμαστε και καμπόσοι!

Έχω κι εγώ λοιπόν δικές μου  ιστορίες τύπου bullying .

Θα σας πω μόνο τρεις…

Ήμουν φοιτήτρια δημοσιογραφίας . Τότε χρησιμοποιούσα πολύ τα τρόλευ. Ακαδημία –Συγγρού-Φιξ…καθημερινά.Επέστρεφα σπίτι από τη σχολή.

Σε μια στάση μάλλον στο Σύνταγμα μπήκε ελεγκτής για τα εισητήρια. Εγώ στεκόμουν στην τελευταία πόρτα του παραγεμάτου Τρόλευ. Σε δευτερόλεπτα τον άκουσα λοιπόν να φωνάζει σε κάποιον επιβάτη, «που είναι το εισητήριό σου» και « θα σου δείξω εγώ μόλις κατέβουμε»…

 Χοροποηδώντας στην κυριολεξία για να δω τι συνέβαινε,(πες και ότι η περιέργια σκότωσε την γάτα, θα το αντέξω) αντίκρυσα έναν 50άρη τύπο (τον ελεγκτή) να έχει σκύψει πάνω από το κεφάλι μιας γυναίκας (ξένης, όχι Ελληνίδας), που κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της το παιδάκι της(μωράκι 2, 2.50 ετών), να φωνάζει να ουρλιάζει να την έχει κάνει να τρέμει και το μωρό να κλαίει γοερά!

Με έπιασε ένα απίστευτο σφίξιμο στο στομάχι και σαν λιοντάρι έσπρωξα και βρέθηκα στην πόρτα που μόλις άνοιγε. Θυμάστε…την τρίτη πόρτα..την τελευταία του Τρόλευ.

Πήδησα έξω στην στάση στην  Φιλελλήνων και πρόλαβα και τρύπωσα στην πρώτη πόρτα του ίδιου οχήματος, που συνέβαινε το περιστατικό…. Ο Ελεγκτής ακόμα ούρλιαζε η γυναίκα έτρεμε και έσφιγγε το μωράκι που έκλαιγε δυνατά, κατατρομαγμένο.

Πλησίασα τον ελεγκτή και δίχως πολύ σκέψη, τον έπιασα από το μπουφάν και τον ανάγκασα να γυρίσει να με κοιτάξει και του άστραψα ένα χαστούκι όοολο δικό του!

Τι κάνεις ρε σε αυτή τη μάνα!! Τι κάνεις ρε σε αυτό το μωράκι!!! Θα σου πληρώσω εγώ το εισητήριό της άστην ήσυχη γιατί θα πάω εσένα στην αστυνομία και δεν θα σε ξεπλένει ούτε ο Νείλος! 

….Εκείνος  είχε παγώσει..όχι από αδυναμία..αλλά από έκπληξη! Είχε γίνει κατακόκκινος αλλά μέχρι να συνειδητοποιήσει με ποιο τρόπο θα με έστελνε στον άλλο κόσμο, είχα αρπάξει την γυναίκα και το μωρό και τους κατέβαζα στην στάση που μόλις είχε φτάσει το τρόλευ….

Κάποιοι ηλικιωμένοι πίσω μου φώναζαν «Πές τα μπουμπουλίνα μου» και « Ν αγιάσει το χέρι σου»  και προφανώς ήταν και αυτοί που έκοψαν την φόρα στον ηλίθιο, από το να με ακολουθήσει και να μου ζητήσει τον λόγο.

Συμβούλεψα, τρέμοντας (άρχιζα να συνειδητοποιώ τι είχα τολμήσει) την γυναίκα, να μην ξαναμπεί σε λεωφορείο δίχως εισητήριο, δεν ήταν σωστό, και πήρα τον δρόμο για το σπίτι μου….

Αυτή ήταν η πρώτη μου φορά που πήρα το μέρος ενός αδύναμου να αμυνθεί ανθρώπου, ρισκάροντας η ίδια…και τολμώντας, όταν κανείς δεν ενδιαφερόταν,  να κάνω κάτι το διαφορετικό.

Η επόμενη ήταν πριν δύο χρόνια σε μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο.

Μαμά πια κι εγώ τριών θαυμάτων, είχα πάρει την μεγάλη μου κόρη και πήγαμε σε μια εξαιρετική συναυλία. Μπορεί να ήμασταν ανάμεσα σε 5-6 χιλιάδες κόσμου.

Η συναυλία ξεκίνησε στις 21.00. Από τα πρώτα λεπτά ακούσαμε από τα μικρόφωνα δυο ειδοποιήσεις. Είχε χαθεί ένα κοριτσάκι 4 ετών κάπου στο στάδιο….και ένα μεγάλο αγόρι με νοητική στέρηση…

Η συναυλία ξεκίνησε…όλοι φαντάστηκαμε ότι τα παιδιά θα τα είχαν βρεί… και τελείωσε περίπου στις 12:30 την νύχτα.

Είχαμε περάσει υπέροχα…είχαμε τραγουδίσει γνωστά τραγούσια και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το πάνω διάζωμα που βρισκόμασταν για να φύγουμε…Αργά αργά λόγω κόσμου.

Ξαφνικά και ενώ οι προβολείς είχαν χαμηλώσει, ακούσαμε μια κραυγή «μαμάαααα»  … «μαμάαααα». Φωνή όμως άντρα όχι παιδιού ακριβώς… με κοίταξε η μικρή μου και μαζί είπαμε «το παιδί με την στέρηση;;» 

Βαδίσαμε με δυσκολία αντίθετα στο ρεύμα των ανθρώπων που έβγαιναν να πάνε σπίτι τους, αδιάφοροι για τη φωνή που ολοένα και δυνάμωνε.  «Μαμάαααα» . 6 χιλιάδες κόσμος. «Μαμάααα»

Τον βρήκαμε αναμεμυγμένο με το πλήθος να τον πηγαίνουν από δω και από κει…ήταν φοβισμένος καταΐδρωμένος και ..μεγάλος!

Πρέπει να ήταν περίπου στα 20 χρόνια του ένα μεγάλο μωρό που έψαχνε τρομαγμένο τη μαμά του μετά από μια 3ωρη(;) συναυλία.

Κανείς δεν τον είχε βοηθήσει. Κανείς δεν τον κοιτούσε καν. Πήγα κοντά του και του μίλησα… «έλα, έλα να βρούμε μαζί την μανούλα,έλα μην κλαίς…» Με έπιασε και με έκλεισε στην αγκαλιά του, και δεν έλεγε να με αφήσει με τίποτα…. Έκανα νόημα στην κόρη μου να τρέξει(μέσα στον κόσμο αδύνατο αλλά κατάλαβαίνετε πως το εννοώ) να φωνάξει κάποιον από την ασφάλεια του χώρου να έρθει να βοηθήσει το παιδί.  Δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέριες…..ήρθαν και τον οδήγησαν στους δικούς του… Μετά από τρεις ώρες με έντονα φώτα έντονη μουσική και την πλήρη αδιαφορία 6χιλιάδων συνανθρώπων μας!

Αυτή ήταν η δεύτερη φορά μου να σταθώ δίπλα από κάποιον που ήταν λίγο πιο αδύναμος από μένα.

Και η Τρίτη… λίγο πρίν τις γιορτές των Χριστουγέννων. Αυτών των Χριστουγέννων.

Στο σουπερμάρκετ δίπλα από το σπίτι μου.

Μπήκα με τον συζυγό μου να ψωνίσουμε και καθώς ψάχναμε για καρότσι, είδα με την άκρη του ματιού μου ένα κοριτσάκι ψιλόλιγνο γύρω στα 11 να τρέχει με παράξενο βηματσμό και με τα χεράκια του σαν να φτερουγίζει πουλάκι, τριγύρω μας.

Ενστικτωδώς, βάλθηκα να παρατηρώ ποιος ήταν μαζί του…και μόλις αντιλήφθηκα ότι κανείς δεν το κοιτούσε καν, είπα στον άντρα μου «πάω να δω, μάλλον ένα παιδάκι έχει χαθεί» ! Φυσικά πήρα μια καλοχρωματισμένη απάντηση του τύπου «που μπλέκεις πάλι..» αλλά εγώ χάθηκα στους διαδρόμους  να ακολουθώ την μικρή. 

Την πλησίασα… την ρώτησα πως λένε την μανούλα…και έκανα νόημα στις ταμείες να φωνάξουν το όνομα. Έβαλα τον φύλακα που εντωμεταξύ είχε αντιληφθεί ότι κάτι συνέβαινε, να προσέχει ή να κλείσει τις πόρτες του καταστήματος να μην  μας φύγει η μικρή…η οποία είχε αρχίσει να επικοινωνεί μαζί μου  και να με κοιτάζει.

Μην σας τα πολυλογώ….λίγο  αργότερα και ενώ μόνο εγώ και μια υπάλληλος προσέχαμε την μικρή, (οι πελάτες οι υπόλοιποι συνέχιζαν σαν να μην συνέβαινε τίποτα, τα ψώνια τους, κάποιοι ίσως μας κοιτούσαν και εκνευρισμένοι που «χαλούσαμε» την μονοτονία τους) ήρθε απέξω ο μπαμπάς και την πήρε…….

Αυτή ήταν η Τρίτη φορά μου που μπλέχτηκα σε κάτι που φαινομενικά δεν με αφορούσε, και που πραγματικά θεωρησα και θεωρώ καθήκον μου να εμπλακώ.

Γιατί το θέμα είναι να βοηθάμε όταν μπορούμε ακόμα να σώσουμε.  Η λύπη μας η οδύνη μας και η συμπαράστασή μας είναι ίσως περιττά όταν με λίγο ρίσκο…λίγο ενδιαφέρον…λίγο νοιάξιμο ανθρώπινο, θα μπορούσαμε να έχουμε βοηθήσει πιο ουσιαστικά.

Γιατί κατά τη γνώμη μου…το bullying δεν περιοριζόταν ποτέ μόνο στο σχολείο! Αντιθέτως, βρίσκεται σε κάθε μορφή βίας αδιαφορίας και ρατσισμού, παντού τριγύρω μας!

Ζ.Α.